چاپ

به گزارش مجله « فایننشآل ریویوو» استرالیا، در حالی که توجه بیشتر مردم جهان در 2 سال گذشته بر موضوع همه گیری ویروس کرونا متمرکز بوده است، امیدوار کننده است که هیات بین دولتی سازمان ملل متحد درباره آخرین گزارش های تغییرات اقلیمی و کنفرانس «کاپ 26» توجه جهان را به سوی بحران تغییرات اقلیمی بازگرداند. بحرانی که در این مدت نه از بین رفته بود و نه حتی از حالت اضطراری در آمده بود، بلکه فراموش شده بود.

با ادامه روند گرمایش زمین که تهدیدی برای جا به جایی جمعیت های انسانی محسوب می شود، هزینه این گرمایش جهانی به شکلی فزاینده قابل لمس می باشد. همزمان، دستیابی به برنامه زمانی تحقق اهداف جهانی آب و هوا که بر اساس "توافق پاریس" مطرح شده بود کوتاه تر و کوتاه تر می شود.

از سوی دیگر صاحبان دارایی با چالش هایی در خصوص ارزیابی مجدد نمونه کارهایشان برای منطبق کردن آنها با اصول پایداری هم در قالب زیست محیطی و هم در قالب تاثیر اجتماعی مواجه می شوند.

خطراتی که با سرمایه گذاری در بخش زغالسنگ، نفت و یا دیگر سوخت های فسیلی پیوند خورده است به سرعت در حال افزایش است و این در حالی است که حرکت به سمت سیستم انرژی پایدارتر در سراسر جهان تکانه ای را آغاز کرده است. همزمان، انتقال انرژی فرصت های کافی به سرمایه گذارانی ارائه می کند که به دنبال ترکیب نیازهایشان با مشارکت قابل اندازه گیری برای تلاش های کاهش دمای جهانی می باشند.

بدین ترتیب زیرساخت های انرژی پایدار شامل انرژی های تجدید پذیر، معیارهای کارآمدی انرژی و دارایی هایی است که ما را قادر می سازند تا از انرژی های پاک استفاده کنیم و اهداف کاهش دمای زمین را تحقق ببخشیم. گرچه تاثیر هر دارایی مالی به طرز چشمگیری بستگی به محل و موقعیتش دارد و از مکانی به مکان دیگر متفاوت می باشد.

در حالی که کشورهای توسعه یافته در این انتقال انرژی بسیار پیش رفته اند و بخش های مشخصی از بازار انرژی اشباع شدند، شکاف سرمایه گذاری برای زیرساخت های انرژی پایدار در بازارهای نوظهوری مانند کشورهای آسیای جنوب شرقی بسیار مهم تر است.

هدایت پایتخت کشورهای آسیای جنوب شرقی به سمت زیرساخت های انرژی پاک در دهه آینده عامل مهمی در تحقق اهداف اقلیمی جهان خواهد بود. از آنجا که پیش بینی می شود تقاضای انرژی در منطقه تا سال 2040 با پشتیبانی توسعه اقتصادی بیش از دو برابر شود و جمعیت در حال رشد و جوان این منطقه به دنبال دسترسی جهانی به انرژی برق می باشند، اما ظرفیت های تولید انرژی می بایست این تقاضا را در نظر بگیرند و تقریبا تا 45 درصد به ظرفیت اضافی جهانی تا سال 2040 افزوده شود.

در کنفرانس «کاپ 26» اتحادیه کشورهای آسیای جنوب شرقی (آ سه آن) بر اهداف جاه طلبانه خود برای دستیابی به انرژی های تجدید پذیر تاکید کردند و ذخیره انرژی ابتدایی را تا سال 2025، 23 درصد افزایش دادند که در سال 2018، 14 درصد بود. گرچه این افزایش نیاز به ایجاد ظرفیت عظیم سیستم های خورشیدی، بادی و نیروگاه های آبی نیز دارد.

ادغام بخش بیشتری از انرژی های تجدیدپذیر متناوب به انرژی ترکیبی با چالش هایی رو به رو است و به چشم اندازی کلی نیاز دارد که تمامی سطوح زنجیره ارزش انتقال انرژی از تولید تا مصرف را در نظر بگیرد. زیرساخت های کمبود باتری، مشخصا می توانند تحت تاثیر قرار بگیرند.

با این وجود در مناطق دورافتاده که برای پیوستن به شبکه های بزرگ انرژی مشکل دارند، راه حل های ادغامی که برای تولید انرژی تجدیدپذیر، ذخیره کردن و توزیع انرژی از موثرترین گزینه ها می باشد.

برای سرمایه داران که به دنبال سرمایه گذاری برای انتقال انرژی در کشورهای جنوب شرقی آسیا می باشند، تمامی پارامترهای اقتصادی به مسیری درست اشاره می کنند: افزایش تقاضای انرژی، تقاضای بالای برای سرمایه گذاری خارجی، بازاری رو به رشد برای توافق های بلند مدت و سیاست های حمایتگر دولت ها برای تسریع ساخت و ساز زیرساخت های انرژی پایدار.

اسکاتلند از دهم تا 21 آبان ماه، میزبان بیست‌وششمین اجلاس آب‌وهوایی سازمان ملل متحد (COP26) بود. این نشست یک روز پس از آن افتتاح شد که کشورهای «گروه 20» یعنی بزرگترین اقتصادهای جهان، نتوانستند برای هدف توقف کامل انتشار گاز کربن به جو زمین تا سال 2050 متعهد شوند. این در حالی است که به صفر رساندن انتشار گازهای گلخانه‌ای برای جلوگیری از گرم شدن شدید کره زمین ضروری است.

سازمان ملل متحد پیشتر در گزارشی پیرامون پیامدهای مخرب تغییرات اقلیمی، هشدار داده‌ بود مبنی بر اینکه گرم شدن کره زمین بیشتر از 1.5 درجه سانتیگراد، تاثیرات جبران‌ناپذیری بر سیستم‌های انسانی و زیست محیطی خواهدداشت و خشکسالی، قحطی و انقراض گونه‌های محتلف گیاهی و جانوری تنها برخی از این عواقب خواهدبود.